[Vrije bewerking van de column van Joost Zaat]

Krak, mijn onderbeen in vijf stukken. Op familiebezoek bij ons kleinkind op een eiland op de evenaar ging ik echt leren zwemmen en ‘bootcamp doen’ om mijn conditie op te vijzelen.

Vijf weken alleen kindje kijken, poedelen, eten, kletsen met zoon en schoondochter. We hoeven nergens heen. Tot mijn kletsnatte voet op een flagstone mij deed omvallen. Krak.

Geschatte hersteltijd: 3 maanden voordat ik echt kan gaan lopen. Balen. En tot overmaat van ramp computerproblemen. Slecht voor mij, mijn humeur, mijn man en Grafein.

Rollend in de rolstoel (zelf in huis, maar daar buiten alleen met hulp) en hinkelend achter de rollator in huis red ik me telkens iets meer. Maar als er niets te drinken klaar staat op tafel of als een voorwerp buiten mijn bereik ligt, moet ik wachten tot ik wordt geholpen.

Ik vind het vreselijk zo afhankelijk te zijn. Gelukkig zijn de personen van wie ik afhankelijk ben heel lief en doen ze van alles om deze periode aangenamer te maken.

Gelukkig weet ik dat het tijdelijk is. Dus ik houd de moed er in en ga stapje voor stapje vooruit in het herwinnen van zelfstandigheid.

Achter mijn computer kan ik heel wat, maar daarbuiten nu even niet zo veel als ik zou willen